Ի՞նչ նոր պահանջ է առաջ քաշել Ադրբեջանը
ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
Մոտ երեք ամիս առաջ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական անհեթեթ թեզն առաջ քաշեց հայ-ադրբեջանական կարգավորման գործընթացում։ Մասնավորապես, առաջարկեց ստորագրել մինչ օրս համաձայնեցված կետերը, իսկ մյուսների շուրջ քննարկումները շարունակել։ Բնականաբար, Փաշինյանի այս առաջարկը պետք է արժանանար թե՛ Ադրբեջանի, թե՛ այլ երկրների ծաղրին, Բաքվից հիշեցրին դիվանագիտության հայտնի օրենքը, որ «եթե ամեն ինչ համաձայնեցված չէ, ոչինչ համաձայնեցված չէ»։
Համաձայնեցված կետերի մասին բազմիցս խոսել է նաև արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանն ու ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը։ Ընդ որում, ուշագրավ մի նրբություն կա. նախ խոսում էին ընդհանուր 16, ապա 17 կետերի մասին․ իշխանություններն, իհարկե, այդ կետերը չեն բացահայտում, նաև չեն մեկնաբանում, թե ինչպես է ավելացել ևս մեկ կետ։
Ըստ արևմտյան աղբյուրների, Ադրբեջանի ախորժակը գնալով աճում է, այժմ էլ պահանջում է պատժել այսպես կոչված «ռազմական հանցագործներին», և այդ կետը հատուկ ընդգծել խաղաղության պայմանագրում։ Ադրբեջանից մի քանի անգամ նման պահանջներ հնչել են, Հայաստանի իշխանություններն էլ ադեկվատ պատասխան չեն տվել։ Ընդհակառակը, Փաշինյանի «Արցախն Ադրբեջանի մաս է» հայտարարությունից, Ալեն Սիմոնյանի՝ Ժնևում արած հայտարարությունից հետո, թե «Ադրբեջանը լեգիտիմ իրավունք ուներ հարձակվելու Արցախի վրա», Ադրբեջանն ավելի է սաստկացրել իր պահանջները՝ պնդելով, թե նույնիսկ պաշտոնական Երևանն է խոստովանում «ռազմական հանցագործությունները», օկուպացիան։
Այսպիսով, Ադրբեջանը պահանջում է պատժել նախկին երեք նախագահներին, ռազմական գործիչներին, արցախյան առաջին պատերազմում Հայաստանի հաղթանակը կերտած անձանց։ Ադրբեջանի հնչեցրած ռեպարացիաների պահանջի մասին էլ չենք խոսում։ Այդ պահանջը Բաքուն պահում է որպես լծակ, քանի որ հասկանալի է՝ նույնիսկ Փաշինյանին իր քաշով մեկ ծախելով էլ Հայաստանը չի կարողանա վճարել այդ ռեպարացիաները։
Լուսինե Հովհաննիսյան
