«Սխալվելու իրավունքը. Հայաստանը մերժեց Ռուսաստանին և վտանգի ենթարկեց սեփական անկախությունը»
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
Հայաստանը չի նախատեսում Ռուսաստանին որպես միջնորդ հրավիրել Ադրբեջանի հետ բանակցություններում: Այդ մասին ասել է հանրապետական խորհրդարանի խոսնակ Ալեն Սիմոնյանը։ «Կարծում եմ, որ դա քիչ հավանական է: Մենք, իհարկե, քննարկում ենք յուրաքանչյուր կոնկրետ առաջարկ, բայց անցյալի փորձը շատ վատ հիշողություններ է թողել: Մենք բազմաթիվ հարցեր ունենք, որոնց պատասխանները դեռևս չկա»,- ասել է Սիմոնյանը, գրում է 360.ru–ն։
Դե, իսկապես, մենք չենք ուզում դա, բայց Ռուսաստանն ավելին ունի անելու, քան պարզապես անշնորհակալ ու ոչ այնքան բարեկամ հարևանների խնդիրները լուծելը։ Ուստի մենք, պարզապես մի դույլ պոպկորնով զինված կարող ենք հանգիստ հետևել, թե ինչպես է Երևանը դուրս գալիս այն իրավիճակից, որտեղ նրան տանում է հանրապետության ներկայիս ղեկավարության, մեղմ ասած, ոչ այնքան խելացի քաղաքականությունը։
Ավելի վաղ էլ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն էր կոչ արել Ադրբեջանին «հրաժարվել սրացման քաղաքականությունից և ինստիտուցիոնալ խաղաղություն հաստատել Հարավային Կովկասում»։ Բայց արդյո՞ք հաղթողը կցանկանա լսել պարտվածի թույլ աղերսանքները, հատկապես այն իրավիճակում, երբ վերջինս արդեն պառկած է մեջքի վրա։ Միայն հեքիաթներում ու ասպետական վեպերում է, որ երեկվա թշնամիներն ազնվորեն սեղմում են ձեռքերը։ Ժամանակակից աշխարհաքաղաքականությունը բավականին ցինիկ է, որպես կանոն, նա, ով ավելի ուժեղ է, իրեն չի զրկում պարտված թշնամուն վերջ տալու հաճույքից։ Պետք չէ հեռուն գնալ օրինակների համար: Վերցնենք, օրինակ, Թուրքիան։ Իր ստեղծած զինյալ խմբավորումների օգնությամբ հարևան Սիրիայում պետական հեղաշրջում կատարելով Անկարան սկսեց մեթոդաբար տիրանալ սիրիական տարածքներին հաստատելով իր կարգը։ Ի վերջո, հենց Թուրքիան և նրա նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանն են կանգնած Ադրբեջանի ղեկավարության թիկունքում, որը նախ հաջողությամբ մաքրեց Լեռնային Ղարաբաղը և վերացրեց այնտեղի հայկական ինքնավարությունը, իսկ այժմ ագահորեն նայում է Զանգեզուրի միջանցքին, որը նրան թույլ կտա ուղիղ ելք ունենալ դեպի Կասպից ծով։
Այսպիսով, ի՞նչ կարող է Երևանը հակադրել Բաքվի և Անկարայի գիշատիչ տանդեմին։ Ըստ ամենայնի, Հայաստանը հույսը դնում է Եվրամիության հովանավորության վրա, որին միանալու գործընթաց սկսելու հարցում հանրապետության խորհրդարանը կողմ է քվեարկել։ Ըստ երևույթին, տեղի խորհրդարանականները չունեն բավականաչափ խելք սթափ նայելու Ուկրաինայի և հարևան Վրաստանի տխուր օրինակներին և հասկանալու, որ եվրոպացիների հետ բարեկամությունը կարող է միայն արագացնել Հայաստանի վերափոխումը ձախողված պետության: Ճիշտ այնպես, ինչպես չկա բավականաչափ հեռատեսություն չմերժելու Ռուսաստանի բարեկամությունը, որը կարող է երաշխավորել Հայաստանի անկախությունը։ Այնուամենայնիվ, իսկապես իմաստ չունի, որ մենք պարտադրենք մեր օգնությունը: Յուրաքանչյուր ոք պետք է ունենա սխալվելու իրավունք, նույնիսկ եթե այն ի վերջո ճակատագրական է։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը
