Թրքասիրության 50 երանգները

Երեկ հայ հասարակությունը բուռն քննարկում էր դերասան Հովհաննես Ազոյանի մեկնաբանությունը Մեհրիբան Ալիևայի ֆեյսբուքյան հրապարակմանը: Դերասանը գրել էր. «Վերջապես Ձեր դեմքին խաղաղություն եմ տեսնում, պրն. Ալիև: Խաղաղություն աշխարհին: Այլևս ոչ մի պատերազմ»: Այս մեկնաբանությունն այն աստիճանի է զայրացրել հայ օգտատերերին, որ Ազոյանի Ֆեյսբուքի էջը լցված է հայհոյանքներով: Սակայն սարսափելին այն է, որ այդ արձագանքից հետո, Ազոյանը երկրորդ գրառումը կատարեց՝ փաստացի վերահաստատելով իր մոտեցումը: Անկեղծ ասած՝ չեմ պատկերացնում, թե ինչն առհասարակ հայ մարդուն կարող է դրդել նման մտքեր գեներացնելուն, ավելին՝ թշնամի երկրի ղեկավարների գրառումների տակ մեկնաբանություններ թողնելուն: Բայց մի բան պարզ ու հստակ է՝ Նիկոլ Փաշինյանի աջակիցների և համախոհների մոտ նման սրացումներ հաճախ են տեղի ունենում: Այս խավի մոտ թրքասիրությունը մի տեսակ խնդիր չի համարվում: Նշենք նաև, որ Հովհաննես Ազոյանը համարվում է Նիկոլի աջակիցներից: Սույն դերասանը Նիկոլից նույնիսկ բացահայտ որևէ պաշտոնի ստացում էր ակնկալում ոչ վաղ անցյալում: Այդուհանդերձ, այս երևույթի խորքն ամբողջությամբ հասկանալու համար հարկ է հիշել նմանատիպ հայտարարությունները Նիկոլ Փաշինյանի ոչ միայն իշխանության բարձրաստիճան պաշտոնյաների, այլև համակիրների կողմից:

Օրինակ` Էկոնոմիկայի նախարարը կարծում է, որ պետք է թշնամու հետ առևտուր անել, արտգործնախարարը համարում է, որ այլևս որևէ խոչընդոտ չկա սահմանների բացման համար, կարծես թե դրան Արցախի հարցն էր խանգարում, որ հիմա չկա: Հրապարակ Նիկոլի միտինգներին բերվածներն ասում են, որ Շուշին ադրբեջանական է, որ նախկինում իրենք շատ էլ լավ ապրել են ազերիների հետ կողք-կողքի: Բայց այս իրականության զուգահեռ իրականությունում Ալիևը չի վերադարձնում հայ գերիներին, ուզում է գրավել Սյունիքը, Երևանը համարում է պատմական Ադրբեջանի քաղաքներից, իսկ հայերին քոչվոր ցեղեր, որոնք չգիտես որտեղից եկել ու բնակվում են այս տարածաշրջանում: Չենք խոսում այն մասին, թե թշնամին ոնց է մոռթում կամ գնդակահարում հայերին: Հիմա այս երկու զուգահեռ իրականությունն ունենալով աչքի առաջ, ի՞նչ կարող ենք մտածել: Կարո՞ղ ենք ողջամիտ կասկածներ ունենալ, որ այս թրքասիրության արշավը կազմակերպված է հեռահար նպատակների համար:

Դիցուք՝ տարածքների հանձնման հանրային դիմադրողականությունը թուլացնելու համար: Այսինքն՝ ժողովուրդ ջան, ոչինչ, տանք Սյունիքի գյուղերը, բայց խաղաղություն լինի ու թուրքերի հետ առևտուր անենք: Կարծում եմ նման դեպքերը, որոնք եզակի չեն, որոնց հեղինակները ընդգրկված են ոչ միայն քաղաքական վերնախավում, այլև հասարակության բազմաթիվ հասարակ անդամներ են, ազգային անվտանգության ուղղակի սպառնալիք են, հետևաբար համապատասխան մարմինները պետք է պարզեն նման տեսակետների ծագումնաբանությունն ու պատճառները: Իհարկե, եթե այդ մարմինները ողջ ժամանակը չծախսեն ֆեյքեր ու սևազգեստ մարդկանց հայտնաբերման զավեշտալի գործերի վրա:

Անի Առաքելյան

www.1or.am