Ադրբեջանը «թքած» ունի համանախագահների վրա

Ինչպես հայտնի է՝ հոկտեմբերի 31-ին Նիկոլ Փաշինյանը նամակով դիմել է Վլադիմիր Պուտինին, անհապաղ խորհրդակցություն սկսելու նպատակով՝ Հայաստանին անվտանգային աջակցություն ցուցաբերելու տեսակի ու ծավալի վերաբերյալ: ՌԴ-ն հավատարիմ է Հայաստանի հետ դաշնակցային պայմանագրերին և կտրամադրի անհրաժեշտ ծավալի աջակցությունը, եթե մարտական գործողությունները տեղափոխվեն Հայաստանի Հանրապետության տարածք: Այս օրերին թիրախավորվում են ՀՀ բնակավայրեր, արդեն տևական ժամանակ: Օրերս հայտնի դաձավ, որ հրթիռակոծվել է Հայաստանի Սյունիքի մարզի Դավիթ Բեկ բնակավայրը: Արդյո՞ք դրանով է պայմանավորված վարչապետի նամակը, թե՞ տեղեկություններով, որ թուրք-ադրբեջանա-ահաբեկչական խառնածինն ունի Հայաստանի դեմ այսպես ասած երկրորդ ճակատ բացելու մտադրություն, որպեսզի կարողանա ջլատել հայկական ուժերը, որոնք Արցախում կարծես թե իրականացրել են վերախմբավորում և չեզոքացնելով հակառակորդի առավելությունը, անցել են իսկապես հյուծիչ և ծանր հարվածներով թշնամու պոտենցյալը մաշելուն:

Ըստ էության՝ մեկամսյա պատերազմի ընթացքում չհասնելով որևէ ռազմավարական հաջողության, թշնամին կարող է դիտարկել երկրորդ ճակատի միջոցով հայկական դիմադրության խնդիրները ավելացնելու հնարավորությունը և այդ իմաստով հայ-ռուսական դաշնակցային պայմանագրային պարտավորությունը ստանում է հույժ կարևոր նշանակություն: Միևնույն ժամանակ, դիտարկելով ռազմական նշանակության հարցերը, մենք չպետք է բաց թողնենք և այն, որ խոշոր հաշվով այդ հարցերը նաև ռազմա-քաղաքական տրամաբանության մեջ են, որովհետև, երբ Հայաստանը պաշտոնապես դիմում է Ռուսաստանին դաշնակցային պայմանագրերով նախատեսված անհրաժեշտ օգնության հարցը քննարկելու համար, սա արդեն ստեղծում է բոլորովին նոր քաղաքական իրավիճակ:

Միանշանակ է, որ պետք չէ պատկերացնել այնպիսի իրավիճակ, որ Բաքուն սսկվելու է վախից: Բայց, քաղաքականությունն, իհարկե, վարվում է ամենևին ոչ այդ չափումներով, և հետևաբար հայ-ռուսական ռազմա-քաղաքական ազդակը անշուշտ ոչ թե Բաքվի անմիջապես սսկվելուն, այլ բավական խորը մտածելուն ուղղված թիրախավորում է: Ի՞նչ կանի Բաքուն դրանից հետո, արդեն դրանով կպայմանավորի նաև այն, թե ինչ կանի հայ-ռուսական ռազմա-քաղաքական դաշինքը, որը կփոխարինի Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափին: Այդ իմաստով հատկանշական է, որ Նիկոլ Փաշինյանի դիմումը նախորդում է Ժնևում համանախագահների և Հայաստանի ու Բաքվի արտգործնախարարների ավելի քան վեց ժամ տևած քննարկմանը, որից հետո Ստեփանակերտի թիրախավորումը ցույց տվեց, որ Բաքուն շարունակում է արհամարել համանախագահներին:

Անդրանիկ Կիրակոսյան

www.1or.am