ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹ ՍՊՈՐՏ ՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ ՏՆՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ ՖՈՏՈ ՎԻԴԵՈ ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ ԱՅՍ ՕՐԸ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԱՄԵՆԱԸՆԹԵՐՑՎԱԾ ԻՐԱՎՈՒՆՔ


«Հակոբը չէր ուզի ինձ կոտրված տեսնել, մի անգամ ասել էր՝ ուզում եմ մամայիս նման ուժեղ լինել». կրտսեր սերժանտ Հակոբ Եղիազարյանն անմահացել է նոյեմբերի 7-ին Շուշիի մատույցներում. «Փաստ»

ՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Հակոբը չափված-ձևված էր թե՛ մանկության տարիներին, թե՛ ավելի հասուն տարիքում: Նաև ակտիվ էր՝ կախված իրավիճակից: Բարի էր: Երբ իրենից տարիքով փոքր ինչ-որ մեկի վրա բարկանում էինք, կանգնում էր երկուսիս մեջտեղում ու ասում՝ մա՛մ, ինքը փոքր է: Շատ ջիգյարով էր: Ընտանիքի անդամների, բարեկամների հետ այնքան ջերմ էր: Նույնիսկ պատերազմի ժամանակ հետաքրքրվում էր բոլորից՝ քրոջից, հորեղբոր երեխաներից, քեռուց»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Գայանեն՝ Հակոբի մայրիկը:

Նշում է՝ արդեն մանկապարտեզի հանդեսներից ու միջոցառումներից նկատելի էր, թե որքան լավ է Հակոբը սկսում տիրապետել ռուսերենին: «Առանց ակցենտի խոսում էր: Բոլորը զարմանում էին, ասում՝ ձեր տանը ռուսերե՞ն եք խոսում: Մինչդեռ նման բան չկար: Հետո ընդունվեց Մեսրոպ Մաշտոցի անվան դպրոց, այնտեղ շեշտը դրված էր օտար լեզուների վրա: Դպրոցում լավ է սովորել, իսկ հետո արդեն ընկերներն են հիշում՝ կարող էր սովորած չլինել դասը, բայց լսելուց հետո պատասխաներ և գնահատականը ստանար: Դպրոցական ընկերների հետ հրաշալի հարաբերություններ ուներ, ու հիմա էլ պատմում են, որ Հակոբն ամեն ինչ անում էր, որ կռիվներ, վեճեր չլինեին, բայց եթե լինեին էլ, միշտ ընկերների կողքին է եղել: Ուսուցիչների հանդեպ հարգալից էր, երբեք չի նեղացրել որևէ մեկին»: Դպրոցի 12-րդ դասարանում սովորելու ժամանակ Հակոբն ընդունվում է Սլավոնական համալսարանի «զրո կուրս»:

«Սկզբում մտածում էր տնտեսագիտության ուղղությամբ ուսումը շարունակելու մասին, բայց հետո հասկացավ, որ դա իրենը չէ: Ընդունվեց իրավագիտության բաժին: Իրեն այդ ոլորտը շատ էր հետաքրքրում: Իմ աշխատանքն առնչվում է իրավաբանության հետ: Երբ տուն էր գալիս, սկսում էինք տարբեր հարցեր քննարկել»: Առաջին կուրսի առաջին կիսամյակն ավարտելուց հետո Հակոբը զորակոչվում է պարտադիր զինվորական ծառայության, 2019 թ. հունվարի զորակոչով մեկնում Արցախի Հանրապետություն: Ծառայությունն անցել է Ստեփանակերտի Ցորի զորամասում: 2020 թ.-ին ստացել է կրտսեր սերժանտի կոչում: «Շատ լավ էր տրամադրված ծառայությանը: Զորացրվելուց հետո մտադիր էր շարունակել ուսումը, մտքեր ուներ պետական համակարգում աշխատանքի անցնելու մասին: Ծառայությունը լավ էր ընթանում, ոչ մի անգամ դժգոհություն չի հայտնել, ինքն իր հարցերը միշտ տղամարդավարի լուծել է: Շատ էր ընթերցում, այդ թվում՝ մասնագիտական գրքեր:

Ընկերներն ասում են՝ գրքերն իրենց էր փոխանցում, որ կարդան: Մի անգամ զրույցի ժամանակ ասաց՝ այստեղից ի՞նչ պատվոգիր պետք է բերեմ, որ ուսման վարձս զեղչվի: Արձագանքում էի՝ դու դրա մասին մի մտածի, կարևորը՝ ծառայի ու վերադարձի տուն: Քույրիկն էլ էր ընդունվել Սլավոնական համալսարան, ու Հակոբն անհանգստանում էր, որ ինձ համար բարդ կլինի երկու ուսանողի ուսման վարձ վճարելը: Պատերազմի ժամանակ մեր այս զրույցը նորից հիշեցինք. «Հակո՛բ, վերջն այնպես արեցիր, որ վարձդ զեղչվի»: Ծիծաղեց: Ծառայության ժամանակ թե՛ հրամանատարության, թե՛ ընկերների շրջանում հարգանք է վայելել»: Հետո սկսվում է պատերազմը: Տիկին Գայանեն ասում է՝ այդ օրերին Հակոբը միայն հարցնում էր՝ այդտեղ ի՞նչ են ասում: «Ես էլ ասում էի, որ լավ է լինելու, հրադադար կլինի, Հակոբն ուղղակի քմծիծաղ էր տալիս: Բայց երբեք ոչ մի բառով անգամ չի հասկացրել, թե ինչ վիճակում է:

Պատերազմից մեկ տարի հետո եմ իմացել, որ երեք անգամ շրջափակման մեջ են ընկել, վերջինից շատ մեծ դժվարությամբ են դուրս եկել, որքան զորք ու զինտեխնիկա է ոչնչացրել: Սեպտեմբերի 27-ին, երբ պատերազմի բոթը լսեցի, անմիջապես սկսեցի Հակոբին զանգահարել: Մինչև ժամը հինգն իր հետ չեմ կարողացել կապ հաստատել: Ինքը զանգահարեց՝ իմ մոտ ամեն ինչ նորմալ է, մա՛մ, հանգիստ եղիր, տեղափոխվել ենք, անտառներում ենք: Հիմնականում ամեն օր զրուցում էինք ու կարծես միշտ նույն ժամին: Եղբորս հետ էր կապը պահում, ով ևս պատերազմի դաշտում էր: Հակոբը չէր ուզում, որ քեռին գնար մարտի դաշտ, անգամ ինձ ասաց, որ չթողնեմ: Ցավոք, Հակոբն ու եղբայրս իրար չհանդիպեցին, տարբեր հատվածներում են եղել»: Հակոբը եղել է Վարանդայում, Ակնայում, Կարախամբեյլիում, Ասկերանում, Հադրութում:

«Հրամանատարն ասաց, որ արդեն վերջին օրերին իրենց ամբողջ դասակին առանձնացրել են ու տարել Քարին տակ: Ասում էր, որ Հակոբենց դասակն իրենց թև ու թիկունքն էր. «Երբ առանձնացրեցին, մեր թև ու թիկունքն էլ կոտրվեց»: Ընկերները պատմում են՝ Հակոբը հրաշալի հաշվարկ էր անում, և հենց դրա շնորհիվ կարողացել էին ճշգրիտ հարվածներ հասցնել թշնամուն: Նաև կապի պատասխանատու է եղել»: Տղաները Քարին տակից նահանջի հրաման են ստացել: «Այդ ժամանակ նաև լուրեր էին տարածվում, որ թուրք հատուկ ջոկատայինները հայկական համազգեստով Քարին տակում են: Հակոբը քեռուն ասել էր, որ նահանջում են: Նա այդ ժամանակ մի քանի օրով եկել էր քաղաք հանգստանալու: Շտապ հագնվեց, որ գնա Հակոբի մոտ: Շատ անհանգիստ էի, Հակոբը զանգեց՝ մա՛մ ջան, ամեն ինչ նորմալ է, արդեն հասնում ենք ասֆալտին, նկատի ուներ, որ փողոց են դուրս գալիս:

Իր խոսքից հասկացա, որ պետք է գնային Ստեփանակերտ: Գիշերը պետք է մնային անտառներում: Իսկ առավոտյան հրամանը փոխվում է, ու, չգիտես ինչու, իրենց ուղարկում են Շուշի: Հորեղբորն ասել էր, որ ՄՈԲ-ին են բերել, ոստիկանության զորքեր: Հետո իմացանք, թե ինչպես են շատերը լքել Հադրութի 5-րդ գումարտակին և նաև Հակոբենց դասակին, որն այդտեղ է եղել: Նոյեմբերի 7-ին թեժ մարտեր են եղել, տղաները շրջափակման մեջ են հայտնվել, Հակոբի ընկերներից ոմանք զոհվել են: Նա կապ է հաստատել հրամանատարի հետ, որ օգնություն ուղարկեն: Իրենց նշելով, ճանապարհները շրջափակված են եղել, հնարավորություն չի եղել օգնություն ուղարկելու, հետագայում քննությունը կպարզի, թե ով է մեղավոր, ով չէ: Հրամանատարը հեռախոսով ասել է, թե ինչպես կարող է Հակոբը ձորակով դուրս գալ այդտեղից, բայց նա մերժել է՝ մինչև վերջ մնալով իր ընկերների կողքին»:

Հակոբը զոհվել է նոյեմբերի 7-ին Շուշիի մատույցներում: «Այդ օրն առավոտյան ինձ հետ խոսեց, հետո ավելի ուշ՝ քեռու, հորեղբոր տղայի հետ: Վերջինիս ասել էր՝ եթե մի երկու ժամից չզանգեմ, մերոնց մի բան կխաբես»: Իսկ հետո սկսվում է Հակոբի փնտրտուքը: Քեռին Արցախում չի կարողանում գտնել նրան: «Մինչև դեկտեմբերի վերջ որևէ տեղեկություն չունեինք, մտածում էինք, որ գուցե գերի է ընկել: Իրականությունն այլ էր՝ Հակոբի հագին «սպեցֆորմա» է եղել, նրան ու ևս 50 տղայի մարմին թշնամին տարել է փոխանակման համար»: 2021 թ.-ի հունվարի 26-ին հայկական կողմին փոխանցված 30 տղաներից մեկը Հակոբն էր, ինչը ԴՆԹ-ն հաստատեց փետրվարի 17-ին: Հրամանատարները, ընկերները հաճախ են այցի գնում Հակոբին, մայրիկն ասում է՝ կարող է պատահաբար նրանց հանդիպել իր որդու և մյուս տղաների մոտ:

«Այս ուշադրությունն այնքան կարևոր է: Երբ որդուս ընկերը զանգում է ինձ կամ քույրիկին, տոնական օր շնորհավորում կամ ուղղակի հետաքրքրվում, թե ինչպես ենք, այնքան լավ ենք մեզ զգում: Ինձ ապրեցնողը մեր մեծ ընտանիքը դարձավ, քանի որ չուզեցի, որ այս մեծ ցավի մեջ հիմա էլ սկսեն ինձ համար անհանգստանալ: Փորձեցի ինձ ամուր պահել: Հակոբը չէր ուզի ինձ կոտրված տեսնել: Մի անգամ իր կուրսընկերուհուն գրել էր. «Ուզում եմ մամայիս նման ուժեղ լինել, այդքան փորձությունների միջով անցնելուց հետո ձիգ է մնացել»: Այդ նամակագրությունն ինձ ուղարկեցին, այն կարծես սաստեց ինձ, որ Հակոբը, իհարկե, նաև աղջիկս չեն ուզենա ինձ կոտրված տեսնել: Նաև մայրիկներով ենք իրար ուժ տալիս, մեկս մյուսին ասում՝ եթե քեզ մի բան լինի, ո՞վ է որդուդ մոտ Եռաբլուր գալու: Եվ դա ևս սթափեցնող է: Պատճառներ ենք գտնում, որ մեր ապրելն արդարացնենք: Բայց սա այնքան էլ ապրել չէ: Մեր տղաները բոլորիս համար են կռվել, չեն պարտվել, հաղթել են մարտի դաշտում: Իսկ հիմա բոլորս նրանց հայրենիք ենք պարտք»:

Հ. Գ. - Հակոբ Եղիազարյանը Արցախի նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» և «Արիության համար» մեդալներով: Պարգևատրվել է նաև ՀԿ-ների կողմից: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում:

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում

Historical Dates ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ ԱՅՍ ՕՐԸ
Most Popular