Ինչի կտանի Հայաստանին Ռուսաստանի հետ ռազմական համագործակցությունից հրաժարվելը

Iarex.ru-ն գրում է, որ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ անհնար է շարունակել ռազմական համագործակցությունը Ռուսաստանի հետ։ Նրա խոսքով, Երևանը պետք է մտածի, թե անվտանգության ինչպիսի կապեր պետք է կառուցի ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի, Հնդկաստանի ու Վրաստանի հետ։ Փաշինյանը նաև մեղադրել է Մոսկվային Հայաստանին «տապալելու» մեջ, երբ Ադրբեջանը ռազմական գործողություն սկսեց, որի արդյունքում վերականգնեց վերահսկողությունը Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ։

Հայաստանի կառավարության ղեկավարի հայտարարությունները մեկնաբանում է «Ռուսաստանը Եվրոպա չէ» հեռագրային ալիքը։

«Արևմուտքն ակնհայտորեն ավելի շատ հաջողություններ ունի Հայաստանի դիվանագիտական ​​դաշտում, քան Ռուսաստանը: Եթե երեկ Ռուսաստանը գործնականում Հայաստանի միակ և անվիճելի դաշնակիցն էր, ապա այսօր ԱՄՆ-ն ու Ֆրանսիան են ձգտում  զբաղեցնել նրա տեղը (ոչ թե ապահովելու Հայաստանի անվտանգությունը, այլ երկրում իրենց ազդեցության տարածման առումով): Եվ դա տեղի է ունենում ոչ միայն Փաշինյանի բազմավեկտոր մոտեցման (կամ այլ «չար մտադրության»), այլ նաև ռուսական դիվանագիտության մի շարք կոպիտ սխալների պատճառով։ Սակայն ռուսական էլիտան լի է լավատեսությամբ։ Հաճախ կարելի է լսել. երբ Ադրբեջանը «ուտի» Հայաստանը, ապա այն ինչ-ինչ պատճառներով կդառնա ռուսական տարածաշրջան, այլ ոչ թե թուրքական «վիլայեթ», «մենք կվերականգնենք վերահսկողությունը այդ տարածքի վրա»։ Կորոտչենկոներն ու սլուցկիները լի են էյֆորիայով և վառ հույսերով, այսինքն ստացվում է, որ հենց Էրդողանը վերջնականապես ջախջախի Հայաստանին և ոտք դնի Կովկասում, նա անմիջապես այն կհանձնի Ռուսաստանին, չէ ո՞ր այլ կերպ չի կարող լինել։

Փաշինյանի մի կողմից ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի, մյուս կողմից Իրանի ու Հնդկաստանի վրա հույս դնելու ցանկությունը դատապարտված է ձախողման, քանի որ և՛ Թեհրանը, և՛ Վաշինգտոնը չեն հանդուրժի, որ Երևանը միաժամանակ համագործակցի թշնամու հետ և անխուսափելի է լինելու ընտրություն կատարելու պահանջը: Բայց գլխավորը նույնիսկ դա չէ: ՆԱՏՕ-ն բացարձակապես կարիք չունի Կովկասում առճակատման մեջ մտնել սեփական անդամի հետ, իսկ թուրքական էքսպանսիան այս կամ այն ​​կերպ նշանակում է ՆԱՏՕ-ի ընդլայնում։ Անդրկովկասում Թուրքիայի և Ֆրանսիայի մրցակցությունը ԱՄՆ-ին ձեռնտու է «բաժանիր, որ տիրես» սկզբունքի հիման վրա, քանի որ արդյունքում ամերիկացիները կդառնան Անկարայի և Փարիզի դատավորը և կտիրեն երկուսին էլ: Թուրքիան, տարածելով իր ազդեցությունը հետխորհրդային տարածքում, միաժամանակ տարածում է հյուսիսատլանտյան բլոկի ազդեցությունը։ ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի Երևանի նկատմամբ ավանսներն ու ռևերանսները պետք են միայն մեկ նպատակով՝ Հայաստանը պոկել Ռուսաստանից, վերջնականապես դուրս մղել նրան Անդրկովկասից։ Դրան հասնելու համար ԱՄՆ-ը և մայրցամաքային Եվրոպան (հնարավոր բացառությամբ Բրիտանիայի) ձևացնում են, թե պատրաստ են պաշտպանել Երևանը և առճակատման մեջ մտնել Թուրքիայի հետ։ Գործնականում Հայաստանին սպասվում է ոչ թե նույնիսկ Ուկրաինայի ճակատագիրը, այլ շատ ավելի ողբալի ճակատագիր, «Արևմուտքի լայնածավալ աջակցությամբ» երկիրը անխուսափելիորեն կվերածվի Արևմտյան Ադրբեջանի թուրքական վիլայեթի։

Փաստացի, թուրքերով շրջապատված Հայաստանին ձեռնտու է Ռուսաստանի հետ ռազմական համագործակցությունը։ Իսկ ռուսների համար Երեւանը շատ ավելի հուսալի հենարան է, քան թուրքամետ Բաքուն։ Խնդիրն այն է, որ և՛ ռուսական, և՛ հայկական վերնախավերն այսօր լրջորեն միմյանց չեն համարում ռազմավարական դաշնակիցներ։ Ռուս-հայկական հարաբերությունների հաստատումը հնարավոր է Իրանի հետ համագործակցությամբ, սակայն Թեհրանին նույնպես շատ դուր չի գալիս Երևանի սիրախաղը Արևմուտքի հետ։ Ուստի Հայաստանը շուտով պետք է ընտրի, թե ում հետ կլինի հետագայում։»

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը

www.1or.am