«Հայաստանը կհասցնի՞ ԵՄ-ին անդամակցել»

Հայաստանն ընդունել է օրինագիծ Եվրամիությանն անդամակցելու գործընթաց սկսելու մասին, գրում է 360.ru–ն։ Ամեն ինչ լավ կլիներ, եթե չլիներ մի նշանակալից «բայց»՝ Հայաստանին ոչ ոք չի հրավիրել ԵՄ և այդ մասին դեռևս իրական խոսակցություն չի եղել։ Եվ առավել ևս այդ ֆոնին այդ «ներառման գործընթացի սկիզբը», մեղմ ասած, անհեթեթ է թվում։

«ԵՄ-ն դեռ պաշտոնապես Հայաստանին անդամակցություն չի առաջարկել»,- նշում են տեղական լրատվամիջոցները։ Այդ լուրը կարդալուց հետո մարդ դեժավյու է ապրում. ինչ որ տեղ արդեն կար մի երկիր, որը օրենսդրական մակարդակով հայտարարել էր ԵՄ-ին և ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու մասին և նույնիսկ Սահմանադրությամբ ամրագրել էր եվրաատլանտյան ինտեգրման ուղղությունը։ Հետո «հանկարծ» պարզվեց, որ նրան չեն հրավիրել ոչ այնտեղ, ոչ այնտեղ։ Այդ երկիրը կոչվում է (առայժմ) Ուկրաինա։ Նրանից պահանջվեց մի ամբողջ 11 տարի Արևմուտքի սառն ուսերը բռնելու համար: Երկար տարիներ, որոնք Ուկրաինային տարան դեպի տնտեսական կործանում, ժողովրդագրական աղետ և իրական պատերազմ։ Մեջբերենք Հռոմի համալսարանի միջազգային անվտանգության հետազոտական կենտրոնի ղեկավար Ալեսանդրո Օրսինիի խոսքերն ուկրաինական գործերի վերաբերյալ. «Ու նա կլինի կիսաապառազմականացված՝ առանց անվտանգության երաշխիքների, ժամանակին ես ասացի, որ դա վատ է ավարտվելու, բայց ոչ ոք ինձ չհավատաց»։ Մեջբերման վերջը: Այո, հավանաբար արժե ընդունել, որ ուկրաինական սցենարն ինչ-որ չափով արմատական է,  քանի որ եվրոպական ազգերի ընտանիք գլխապտույտ ներխուժելու ցանկության համար ամենևին էլ պետք չէ սեփական երկիրը դատապարտել կործանման:

Իսկ  ի՞նչ կարելի է ասել Հայաստանի հարևան Վրաստանի մասին, որին ԵՄ իշխանությունները դաժանորեն վտարել են պարզապես ուկրաինական ճանապարհով գնալուց հրաժարվելու համար: Վրաստանի ղեկավարության ներկայացուցիչները բազմիցս հայտարարել են, որ եվրոպացի պաշտոնյաներն իրենց ուղղակիորեն ակնարկում են Ռուսաստանի դեմ երկրորդ ճակատ բացելու անհրաժեշտության մասին։

Հայաստանին նույն ճակատագրից (առայժմ) փրկում է միայն Ռուսաստանի հետ ցամաքային սահմանի բացակայությունը։

Բայց, եթե նույնիսկ այն ամենը, ինչ ասվեց վերևում, տեղի չունենա, և Հայաստանը հանգիստ շարունակի շարժվել դեպի Եվրոպա (հավանականությունը, իհարկե, փոքր է, բայց ենթադրենք), ապա գործնականում նա իր նպատակին հասնելու շանսեր չունի։

Նա հեռու է առաջին թեկնածուն լինելուց, կան ուրիշները, որոնք տարիներ և նույնիսկ տասնամյակներ շարունակ են շրջված դեպի ԵՄ: Եվ հաշվի առնելով ռազմականացման և Մոսկվայի հետ ուղղակի առճակատման ճանապարհը, որն ընտրել են հենց եվրոպական իշխանությունները, կա շատ մեծ հավանականություն, որ մինչև Հայաստանը Եվրոպա հասնի, ինքը Եվրոպան (գոնե ԵՄ ձևաչափով) այլևս գոյություն չի ունենա։ Այդ դեպքում արդյո՞ք հայերը պետք է այդքան շտապեն։

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը

www.1or.am