Հրապարակախոս Բելով. «Զելենսկի» Փաշինյանը, կամ երբ ռուս վերջին զինվորը հեռանում է...
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
Հրապարակախոս Բելովը խոսել է Հայաստանում վերջին զարգացումների մասին, գրում է 360.ru-ն.
«Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական սկանդալային հայտարարությունն է արել Ռուսաստանի դեմ: Համահայկական համաժողովում նա ասել է, որ Երևանը սառեցնում է մասնակցությունը Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպությանը, քանի որ այն վտանգ է ներկայացնում Հայաստանի ինքնիշխանության համար։ «Մենք սառեցրել ենք մեր անդամակցությունը ՀԱՊԿ-ին ոչ միայն այն պատճառով, որ ՀԱՊԿ-ը չի կատարում Հայաստանի անվտանգությունն ապահովելու իր պարտավորությունները, այլ նաև այն պատճառով, որ ՀԱՊԿ-ը սպառնալիքներ է ստեղծում Հայաստանի անվտանգության, նրա հետագա գոյության, ինքնիշխանության և պետականության համար»,- ասել է նա հավելելով, որ ՀԱՊԿ-ի հետ հարաբերություններում հանրապետությունը մոտ է «անվերադարձելիության կետին»։
Հետո Փաշինյանն ընդգծել է, որ մտադիր չէ հրաժարվել Ռուսաստանի և ԵԱՏՄ-ի հետ սերտ տնտեսական համագործակցությունից միաժամանակ խոսելով ԵՄ-ի հետ ապրանքաշրջանառությունն ավելացնելու իր ծրագրերի մասին։
Այս վերջին դիտողությունն է ամենաշատը զվարճալի։ Հիմա կբացատրեմ, թե ինչու։
Անկեղծ լինենք, Փաշինյանն արևմտյան ՀԿ-ների ռաֆինացված արտադրանքն է, ակնհայտորեն քիչ խելք ունեցող անձնավորություն, որը ղեկավարում է բավականին բարդ տարածաշրջանում գտնվող մի երկիր, իսկ նպատակը Ռուսաստանին այնտեղից դուրս մղելն է։ Դրա համար անհրաժեշտ է վիճել Մոսկվայի հետ միաժամանակ ավելի ու ավելի շատ քաոս և ավերածություն ստեղծելով Հայաստանում, ինչը հեշտացնում է Ռուսաստանի որպես արտաքին թշնամու իմիջի պահպանմանը: Այդ հարցում Սորոսի նման կերակրյալը, ինչպիսին ներկայիս Հայաստանի վարչապետն է, առաջընթաց ունի:
Այդ ամենն արդեն անցել ու տեսել ենք Ուկրաինայում սկսած առնվազն 2004 թվականից՝ առաջին՝ «նարնջագույն» Մայդանից հետո։ Ինչ վերաբերում է երկրորդ Մայդանին, ապա քչերն են հիշում, որ այն սկսվեց Եվրոպային միանալու պահանջով, որ Կիևը հրաժարվի ԱՊՀ-ի և այն ժամանակ ստեղծվող Մաքսային միության՝ ներկայիս ԵԱՏՄ-ի, հետ ցանկացած ինտեգրացիոն գործընթացներից։
Եթե Փաշինյանն իրականում հավատում է, որ ինչ-որ մեկն իրեն թույլ կտա «օգուտներ» ստանալ Եվրասիական համայնքի շրջանակներում համագործակցությունից, ապա նա ավելի մեծ հիմար է, քան ես կարծում եմ իր մասին։ Այստեղ It’s or eate the fish or... չկա միջին ճանապարհ: Եվ դա չնայած այն հանգամանքին, որ ներկայիս Եվրամիությունը, որի հետ նա մտադիր է առևտուր անել, այլևս այն չէ, ինչ 10 տարի առաջ։ Տնտեսական և էներգետիկ ճգնաժամ է, արդյունաբերությունը լճանում է, և եվրոպացիները, փաստորեն, ոչինչ չունեն հայերին առաջարկելու ռուսական կամ եվրասիական ապրանքների դիմաց։
Այնուամենայնիվ, ո՞վ է հիմա Երևանում այդ մասին մտածում։ Բայց հայկական և ուկրաինականի իրավիճակների հիմնական տարբերությունն այն է, որ Հայաստանն ուղիղ սահման չունի Ռուսաստանի հետ։ Ուստի, ցավոք, հնարավոր չի լինի հանրապետությունն օգտագործել որպես լարվածության աղբյուր, որն ուղղակիորեն կարող է ազդել մեր երկրի վրա։ Ձեռքերը, ինչպես ասում են, չեն հասնում։
Այնպես որ Փաշինյանն ու նրա համախոհները չեն կարող ակնկալել ոչ ոսկու՝ ֆինանսների իմաստով, ոչ էլ զենքի անձրև Արևմուտքից։ Արևմտյան պարոնները գումարը հաշվել գիտեն և չեն վճարի այն ծառայությունների համար, որոնք հնարավոր չէ մատուցել։ Հիմնական բանը, որը միավորում է Փաշինյանի և նրա ուկրաինացի գործընկեր Զելենսկու կերպարները, ինչպես նաև Հայաստանի ու Ուկրաինայի ճակատագրերը, ավաղ, այն տխուր նույնացումն է, որ նրանք բոլորը դատապարտված են մորթվելու հանուն արևմտյան շահերի։ Այդ հարցում, ինչպես ասում են, պետք չէ գնալ գուշակի մոտ:
ՀԱՊԿ-ը սպառնում է Հայաստանի ինքնիշխանությանը, ասե՛ք, ապա՛, ապա՛... Հենց Հայաստանից դուրս գա ռուս վերջին զինվորը, այդ երկիրն անգամ մի երկու տարի էլ չի գոյատևի։ ՆԱՏՕ-ի անդամ Թուրքիան հոգ կտանի այդ մասին, անկասկած:
Փաշինյանը դա հասկանու՞մ է: Իհարկե, ոչ, փողոցային ճղճղացողը նման հեռատեսություն չունի: Բայց, եթե, նույնիսկ հասկանա, ի՞նչ եք կարծում, նա մտահոգվա՞ծ է սեփական Հայրենիքի ու հայ ժողովրդի ճակատագրով։ Ընդհանրապես ոչ։ Այդ մարդիկ ամեն ինչի համար են, բայց ոչ հայրենասիրության»։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը
